Reisverslag deel 3

Dàjiā hăo!
In dit, niet kort gehouden verhaal, zal ik grotendeels mijn weekje vakantie naar Guilin en Zhangjiajie van drie weken geleden beschrijven. Voor diegene zonder (priori)tijd voor dit verhaal: De foto’s geven een goede indruk.

Ik ging voor de tweede keer naar Guangzhou voor een doel: De skyline inclusief canton tower bij nacht zien. Elke avond gaan alle gebouwen op in de velgekleurde en bewegende lichtjes, wat natuurlijk weer een indrukwekkend schouwspel geeft. Daarnaast heb ik gegeten in een dumpling restaurant met het dumpling-lab (foto), bubble tea gedronken (populaire drank met vreemde zoete gummy bolletjes) en van meer uitzicht genoten. De foto’s zeggen genoeg hier.

Ik vervolgde mijn reis per trein richting Guilin. Het station in Guangzhou is het grootste treinstation wat ik ooit heb gezien, de douane is hetzelfde als dat van een vliegveld en de treinen zijn de sneller dan ik ooit in heb gezeten. Met een rustig tempo van rond de 240 km/u (ja ik heb niet de snelste trein) reis ik tussen de gigantische viskwekerijen door. Vervolgens beginnen de bergen en zie ik vooral tunnel. Het blijkt wel dat China bedacht heeft dat de trein rechtdoor moet en alle bergen daarvoor moeten wijken. Het is plotseling vaker donker dan licht in de trein. Ik vraag me af hoe duur dit traject geweest is.

Guilin ligt in het Laijiang National Park. Deze regio rond Guilin staat bekend om het karstgebergte en het fenglin rivierenlandschap. Het karstlandschap is een enorm groot subtropisch gebied bestaande uit 12 plekken verspreid over meerdere provincies. Het karstgebergte van Guilin ziet er zeer bijzonder uit doordat de (relatief kleine bergen) als alleenstaande torens uit het vlakke landschap lijken te zijn gerezen. De bergwanden zijn bijna loodrecht, ontstaan doordat omliggende kalksteen is opgelost in water. Dichtbij Guilin licht Yangshuo, een touristische trekpleister en onder andere bekend van de afbeelding op het twintig yuan biljet. Het totaalplaatje met de rivier de Li die langs Guilin en Yangshuo tussen deze iconische bergen heen stroomt maakt dit landschap tot een echt schilderij. (Unesco: http://whc.unesco.org/en/list/1248)

Voorafgaand aan mijn reis heb ik gezocht naar afbeeldingen en informatie over de gebieden waar ik naartoe ga. Ik verwacht een pittoresk dorpje van zowel Guilin en Yangshuo, maar dit is een veredeld beeld van een aantal jaren geleden. Het dorpje van toen heeft niet veel jaren nodig gehad om uit te groeien tot een grote stad met tegen de 700.000 inwoners. Hier wordt mij weer eens duidelijk gemaakt hoe hard de urbanisatie in China verloopt. Flat na flat wordt uit de grond gestampt en ik vraag me af wat al die mensen kunnen doen in deze plekken. Ik denk persoonlijk dat het niet lang meer duurt tot Guilin en Yangshuo zijn samengegroeid.

Het eerste waar ik kennis mee maak in Guilin zijn de busvrouwtjes. Tientallen vrouwen staan bij plekken zoals stations om toeristen in privébussen te lokken die op en neer rijden tussen Guilin en Yangshuo. Ik weet waar mijn hostel in Guilin is en hoef gelukkig nog niet naar Yangshuo. Later hoor ik dat deze bussen pas rijden als ze vol zitten en nog geen euro goedkoper zijn dan de standaard bussen. Mijn gehele verblijf blijft het leuk om alle busvrouwtjes die hoopvol naar blonde mensen uitkijken teleur te stellen. ‘s Middags en ‘s avonds bekijk ik het centrum van Guilin, met leuke verlichte plekken zoals te zien op de foto.
De gesprekken op mijn werk zijn niet zo uitgebreid en ik heb het praten met westerse mensen wel gemist. Ik ben blij dat ik in het hostel met/tegen anderen kan praten.
De volgende dag wil ik naar Yangshuo om het prachtige plaatje te zien waar ik voor ben gekomen. Yangshuo is te bereiken per boot en per bus. Eenmaal aangekomen met de bus ga ik als eerste via het centrum naar een strandje waarvan ik verwacht dat er niemand komt. Ik wist dat er veel toeristen zouden zijn en ga deze met opzet proberen te vermijden. Dit lukt goed en ik kan even afkoelen in de rivier. Op de foto zie je hele mooie rustige plaatjes van de rivier tussen de bergen, maar ik moet hier wel even bij vermelden dat ik mijn best moest doen om geen boot op de foto te zetten. 99% van de tijd zijn er minstens 3 boten in mijn blikveld vol toeristen op weg naar Yangshuo.
Ik maak een wandeling door een verlaten gebied tussen de karstgebergten en kom uiteindelijk weer aan in het centrum. Daar kom ik in een parkje het volgende fenomeen tegen: Hangouderen. Ja echt in massale aantallen. Wederom is de verklaring (denk ik): Alle jongeren werken en ouderen hebben de tijd. Er zijn dus geen jongeren met een muziek-boxje waar een flinke bas uit komt, maar ouderen met een boxje waar Chinese opera uit komt. Ik ben er nog steeds niet uit welke van de twee mijn voorkeur heeft. Ik beklim een top voor wat uitzicht en mooie foto’s over Yangshuo en begeef mij vervolgens op de terugweg naar Guilin.

De volgende dag heb ik het met mijn aanwezigheid gemunt op twee niets-wetende onschuldige mensen. Ik heb gehoord dat twee personen uit hetzelfde hostel niet met de georganiseerde tour naar de rijstvelden gaan, maar met een enkele busreis. Eenmaal in de bus gestapt trappen ze in mijn plan en nodigen mij uit om mee te lopen met hun hike-tochtje. Het blijkt een stel te zijn, hij uit Duitsland en zij uit Slowakije, beide werken in de zorg als dokter en wetenschappelijk analist. We wisten van horens dat de georganiseerde tour naar de minst mooie plek zou gaan, waar de rijstvelden volgebouwd worden met hotels en daarmee het uitzicht flink verpesten. Dus onze tocht ging richting een andere plaats met onderweg minder toerisme. Onderweg zien we nog steeds genoeg voorbeelden van hoe de natuur moet wijken voor toerisme, maar ook prachtige plaatjes van de rijstvelden. We hebben geluk met het weer, beetje regenachtig en de koelste dag tot nu toe sinds mijn aankomst in China. Deze tocht was voor mij een onverwacht zeer welkom uitstapje en ik heb genoten van de dag en nieuw gemaakte vrienden.

De volgende dag vlieg ik vanaf het vliegveld van Guilin naar Zhangjiajie. Ik wist al dat veel vluchten vertraging op kunnen lopen in China, maar met goede hoop bevond ik mij een aantal uur voor vertrek op het vliegveld. Daar begon de dag goed, maar eindigde in een chaos van vertraagde en gecancelde vluchten. Gelukkig viel mijn blonde haar op en ben ik achter een Chinese dame aan rennend een paar keer van gate gewisseld om in het juiste vertraagde vliegtuig terecht te komen. Ik kom na een wederom vertraagde overstap rond middernacht aan in Zhangjiajie, Daar word ik opgehaald door de shuttle-service van het volgende hostel anderhalf uur richting de bergen.

Zhangjiajie is een stad in het gebied Wulingyuan bij het ‘Zhangjiajie National Forest Park’. Dit gebied is bekend van de zandstenen zuilen. Dit zijn heel veel smalle, vaak meer dan 200 meter hoge pilaren die het landschap een indrukwekkende uitstraling geven. Wederom ontstaan door een ingewikkeld proces van eeuwenlange erosie. Het volledig beboste park strekt zich uit over een gebied van rond de 26.400 hectare met tussen de pieken veel ravijnen, kloven, beekjes meertjes, watervallen, natuurlijke bruggen en veel bedreigde planten en diersoorten. Het park worstelt met het dilemma van natuurbescherming aan de ene kant en de enorme toestroom van toeristen aan de andere kant.
(Unesco: http://whc.unesco.org/en/list/640)
Het landschap is ruig en voor zover ik gezien heb alleen toegankelijk via de officiële toegangswegen. Hier ben ik zeker weten in het meest georganiseerde stukje toerisme gekomen dat ik ooit heb gezien (wintersportgebieden even als uitzondering genomen). Bij een grote toegangspoort die zwart ziet van de mensen kan ik een 4-daagse pas kopen met studentenkorting. Met deze pas kan ik vervolgens door de elektronische poortjes waar die aan mijn vingerafdruk gekoppeld wordt.

Ik zal een poging wagen hier een beeld te schetsen hoe dit park ‘werkt’. Eenmaal binnen zijn er heel veel ‘gratis’ bussen die je overal in het park naar toe kunnen brengen. Er zijn grofweg twee niveaus, beneden aan de bergen en bovenop. Op beide niveaus scheuren de bussen af en aan om toeristen heen en weer te brengen. Tussen de twee niveaus gaan verscheidene soorten liften omhoog, waaronder de hoogste loodrechte glazen lift ter wereld. Deze liften moet je wel apart voor betalen. Volg je de standaard route om de populairste plekken zo snel mogelijk te zien, dan loop je continu in een massastroom van voornamelijk Chinese toeristen. Ik was al wel een beetje gewend geraakt aan de foto’s die van mij gemaakt worden, maar niet alleen de bergen zijn hier een attractie. In alle vakantiefoto’s van de toeristen daar wordt een blonde jongen opgenomen. In de eerste lift omhoog zit ik naast een verlegen meisje met dolenthousiaste ouders die ons gezamenlijk veel op de foto zetten en vervolgens van plek wisselen totdat de halve familie aan de beurt is geweest.
In het hostel ben ik wederom blij met de aanspraak en verhalen tijdens het diner van reizigers die heel Azië verkennen. Ons eten in het hostel is westers, maar ik raad dit niet aan voor mensen die voor korte tijd in China verblijven. Ze zijn hier over het algemeen veel beter in hun eigen gerechten dan de westerse gerechten.

Naast dat ik met de stroom mensen mee ben gegaan om toch de mooiste plekken te kunnen zien heb ik mijn weg gezocht naar de minder drukke plekken, wat betekend dat je gouw omhoog of omlaag loopt in plaats van de lift neemt. Elk pad in dit bos is aangelegd en alles bestaat uit trappen, het is dus niet echt bergwandelen zoals we gewend zijn van de alpen, maar nog steeds heel mooi. Op het moment dat ik alleen ben merk ik dat ik beter kan genieten van de natuur om me heen. Het bos is tropisch, met de tropische geluiden van vogels en krekels, aapjes die tussen de bomen slingeren (in plaats van voedsel stelen op de drukke plekken) en de continue stroom van druppels op de bladeren en water in de riviertjes. Ik schat in dat het gemiddelde hoogteverschil ongeveer 500 meter is. Omhoog lopen is leuk en rustig en na 10 meter klimmen druipt het zweet al over mijn gezicht. Het is nog steeds heel warm. Om boven van het uitzicht te genieten zonder dat er mensen op mijn foto’s staan, klim ik soms over de hekjes heen om op de rand van de bergwanden te gaan staan. Dit geeft mij veel plezier alleen al vanwege alle chinezen die je gapend aanstaren en snel hun telefoon erbij pakken. Met mijn benen over de rand bungelend eet ik mijn broodjes en vergeet ik niet om ook echt stil te staan bij het uitzicht voor me. In alle drukte vergeet je soms om langer naar het uitzicht te kijken dan naar je telefoonscherm en dit wil ik mij niet laten overkomen in dit prachtige gebied. Ik help een jonge jongen ook over de rand te klimmen en ga samen op de foto voordat ik weer naar het volgende uitzicht loop. Ik heb een aantal foto’s op deze pagina geüpload, maar heb moeite met kiezen, ik zou graag alles laten zien. Op sommige plekken kun je zien dat het vroeger een glooiend landschap was, als je alle toppen met elkaar verbindt. Door de erosie zijn de valleien ontstaan met enkel de randen en pilaren nog als bewijs van hoe het er ooit uitgezien moet hebben.
Zondagochtend vroeg vlieg ik terug naar Guangzhou en heb daarmee zo’n tweeduizend kilometer overbrugd deze vakantie.  

Eenmaal teruggekomen is het eerste wat ik doe verhuizen. Ik ga van mijn AirB&B-appartement naar een gedeeld appartement in een campus van 10 flatgebouwen vol met Midea-werknemers. Midea doet me een beetje denken aan hoe Philips vroeger in Eindhoven: wonen, leven, sporten en werk, alles wordt geregeld door Midea. Ik betaal vanaf nu minder dan honderd euro per maand voor een gedeeld tweepersoons appartement. Vergeleken met mijn vorige locatie wordt hier veel meer en voornamelijk ‘s avonds geleefd. Veel spelende kinderen, dansende ouderen op pleintjes, drukke winkeltjes en uitgaansgelegenheden. Bovendien op loopafstand van waar ik werk.

Ik loop tegen mijn eerste probleem aan op het werk die week, Ik ben erg afhankelijk van één meetinstrument die blijkbaar eigendom is van een aantal personen in plaats van een onderzoeksgroep in het gebouw. De eigenaar gaat het instrument verplaatsen (terwijl ik bijna de enige ben die hem intensief gebruikt). Vervolgens vindt er wat problematische communicatie plaats, niet zozeer tussen mij en mijn collega’s, maar vooral tussen mijn collega’s en de andere onderzoeksgroep. Twee weken later blijkt het instrument nog steeds niet verplaatst, maar wanneer ik daar achter kom word die alsnog verplaatst. Ik heb geleerd dat ik intensief moet blijven vragen of mensen voor mij willen checken hoe het ervoor staat. Ik verleg mijn focus naar een ander onderdeel van het onderzoek dat ze hier doen en verwacht dat ik nog even geduldig moet zijn voor ik weer kan meten aan mijn eigen project.

Het volgende weekend word ik geadopteerd door een familie die net iets buiten de stad in een prachtige omgeving woont. Ze wonen in een wijk met grote huizen die bijna allemaal leeg blijken te staan. De huizen worden gekocht om misschien wel nooit in te wonen. Dit zijn de Chinese spaarrekeningen. Ik hoor dat Chinezen actief huizen aan het kopen zijn over de hele wereld en hoop voor onze huizenprijzen dat Nederland nog even niet aan de beurt is.
Had ik ook al verteld dat ze echt alles eten hier in China? En vooral in het zuiden. Dit weekend eet ik de mooiste paddenstoelen, een luxe delicatesse: zeekomkommer, varkensoor en vis die zij evenaring niet kan vinden in Nederland, verder had ik al koeienmaag mogen proeven en vergeet ik waarschijnlijk nog een paar bijzondere dingen.
Als ik typerend chinees eten zou moeten beschrijven dan is het de manier waarop eten bereid en geserveerd wordt. Alle producten worden voornamelijk apart geserveerd, (dus geen nasi of bami met groente en vlees!). Groente wordt op smaak gebracht en in een aparte schaal geserveerd, vis wordt gekookt en op smaak gebracht, rijst in een aparte schaal etc. Overal wordt niet zuinig gedaan met olie, zout en pepers, wat ik voor deze vier maanden totaal geen probleem vind. Ik realiseer me weer dat verse producten in het subtropische buitenland van zichzelf vaak al beter smaken dan ze in Nederland ooit zullen smaken.
We hebben een lunch met vrienden van de familie aan een mooie ronde tafel met zo’n ronde draaiplateau. Verscheidene heerlijke gerechten worden geserveerd en iedereen kan pakken wat die wenst door aan de plaat te draaien.
Ook word ik meegenomen naar een rijke familie in deze wijk. Het huis waar we zijn staat vol met kunst en bijzondere voorwerpen. Zo zijn de banken bijvoorbeeld gemaakt van gigantische houten balken van vroegere Nederlandse handelsschepen. Hier kom ik voor het eerst in aanmerking hoe in China echt gezamenlijk thee gedronken wordt. Veel families hebben een soort theetafel, een groot houten plateau met ingebouwde waterkoker en verscheidene porseleinen potjes en kannetjes. Thee wordt gezet door het water kort over de gedroogde producten heen te laten stromen in een van de kannetjes. Vervolgens is het aan de gastheer om ervoor te zorgen dat er nooit een porseleinen bakje leeg is. Zo’n bakje bevat ongeveer twee slokjes en ik leer dat ik die niet constant hoef leeg te drinken, want dan zit die meteen weer vol. Om de hoeveelheid xièxie (dankje) te beperken aan tafel is er een gebaar die laat merken dat je dankbaar bent. Hiervoor klopt men met twee ‘geknielde’ vingers op tafel bij het inschenken van de thee.
Samen met een bezoekje aan een bananenbos waar ik mijn enthousiasme voor bananenbomen even kan uiten was dit wederom een bijzonder weekend!

Afgelopen weekend kwamen Anouk en haar vriendin Milou mij bezoeken tijdens hun vakantie in China. Ze zijn zo vriendelijk om de zwaarste tyfoon sinds tijden met zich mee te nemen en bovendien wordt Anouk ook ziek genoeg om wat tijd in het hotel door te brengen. Perfecte timing zou ik zeggen. Ondanks dit vinden we nog wat prima weer zo hier en daar of genieten we van een film, boek en lekker eten! Nadat mijn voorraad chocola, pesto en medicijnen weer aangevuld is (dankjewel hiervoor) mogen ze hun reis vervolgen richting het Silicon Valley van China (Shenzhen) en Hongkong. Ik denk dat ik dit weekend ook maar naar Shenzhen ga, er schijnt een lichtere tyfoon aan te komen en dat wil ik weleens zien aan de kust.

Zàijiàn!