Reisverslag deel 2

Deze blog is al een stukje langer dan de vorige. Ik heb mijn best gedaan om het zoveel mogelijk samen te vatten, maar ik merk dat dit moeilijk is. Er is zoveel te vertellen over China. Toch is het laatste stuk het meest interessant

Ik vertelde eerder over mijn eerste indrukken hier in China, Ik draai nu aardig mee in het bedrijf. De eerste week dat ik hier was had het team waarin ik werk toevallig een teambuilding middag en avond. Dit kwam mij perfect uit, want zo kon ik meteen leren wie mijn directe collega’s waren.
Die middag waren mijn collega’s erg enthousiast en ik vond het wederom een bijzondere ervaring. We reden naar een soort villawijk waar hele welvarende Chinezen wonen. Een locatie die ik niet had verwacht. Wat bleek, In één van die villa’s woonden mensen die hun halve villa hadden omgebouwd tot ‘speelhuis’. Daarbij moet je denken aan spelletjes als weerwolven, maar ook pool, gamen en een volledige karaoke-kamer. In China is samen heel hard en vals zingen op een deuntje een erg populaire bezigheid. Nadat ik het even verbaasd aangehoord heb, heb ik ook maar een poging gewaagd. Ik ben blij dat geen van jullie daarbij waren . Met veel enthousiasme werd er een bbq aangestoken. En dan moet je niet denken aan hamburgers en worstjes. Nee, allerlei soorten groente en vlees die ik nog nooit eerder heb gezien, bijvoorbeeld een vleesballetje waar bouillon in zit en veel ander moeilijk te beschrijven eten. Hier kunnen wij wel wat van leren.

Mijn dag begint met een fietstocht door het Chinese verkeer. Nu zijn er fietspaden, maar die worden meer gebruikt als parkeerplaats, tijdelijke slaapplek, afvaldump of voetpad dan voor het fietsen. Dus de snelste route blijft over de weg naast de auto’s. Niet elk druk verkeerspunt heeft stoplichten, zebrapaden zijn voor de sier en het toeteren kan ik nog steeds niet aan wennen. Ik ben er ondertussen van overtuigd dat men zelfs toetert vanwege aandacht tekort van een gekke blonde jongen op een fiets. Het fietsen is dus een opgave op zich, maar een voordeel van de chaos is, auto’s zijn gedwongen langzamer te rijden dan ik gewend ben, dus dat stelt me wel gerust.

Nadat ik mijn eerste paar experimenten heb uitgevoerd op het lab schijn ik een paar mensen (lees een kantoor met minstens 200 man) ongelukkig te hebben gemaakt. Ik ben de eerste in het bedrijf die met een, naar rotte vis ruikend, onplezierig stofje werk. Daarom werk ik in een zuurkast (grote kast met afzuiging) zodat ik veilig kan werken en niet van m’n stokkie ga. Nu blijkt dat deze ‘afzuiging’ is aangesloten op de gewone ventilatie van het gebouw. Ik vroeg me al af waarom er soms mensen boos het lab in liepen. Gevolg, ik ben verplaatst naar een zuurkast een verdieping lager en zit nu gewoon de buitenlucht te vervuilen.

‘s-Middags vind er een vermakelijk evenement op het kantoor plaats. Om iets voor half vier staat er een tafel vol fruit klaar om gegeten te worden. Officieel beginnen de pauzes als de muziek wordt afgespeeld. Iedereen weet dat om precies half 4, rennen en springen noodzakelijk is om je portie fruit te krijgen. Ik ben blij dat mijn directe collega’s zich niet schamen om precies één minuutje eerder het lab uit te gaan, want heel het kantoor houdt zich aan de tijd en durft niet eerder te komen. Om precies 16:32 ziet de tafel er dan uit zoals op de bijgevoegde foto.

Eten met die stokjes gaat ook steeds makkelijker (ik vind een vis ontleden van huid en graat toch een prestatie met die stokjes), ook al gebruik ik soms misschien stiekem mijn handen. Ik vind dat geen valsspelen, want chinezen zijn nogal getraind in iets in hun mond stoppen en alles wat niet eetbaar is daar te scheiden van het eetbare, vervolgens het eetbare te houden en het niet eetbare weer netjes doch effectief zonder handen terug op het bord te deponeren.

Afgelopen weekend ben ik naar Guangzhou geweest. Alle steden zijn hier aan elkaar gegroeid, maar officieel hoort Guangzhou bij de vier grootste steden van China en dat heb ik ook gemerkt. Hier loop je van de ene grote verbazing over in de andere. Op de bijgevoegde foto’s zie je Canton Tower, één van ‘s-werelds hoogste gebouwen. Je betaalt ongeveer 20 euro om op 2/3 hoogte te komen (En met gemak 50 euro voor de top). Het uitzicht is echt fenomenaal, dus ik ben daar rustig voor een raam op de grond gaan zitten om even naar buiten te staren. Het was erg warm die dag (ook op de foto) dus ik was erg blij met de verkoelende metro. Andere bezienswaardigheden waren: de grote markten met heerlijk fruit of zwetende varkenspoten, hele ondergrondse winkelstraten (alsof er een stad onder de stad gebouwd is!) en een van de weinige katholieke kerken, die ik overigens nog nooit zo gevuld heb gezien tijdens een dienst.

Mijn nieuwsgierigheid naar maatschappelijke kwesties is enorm gegroeid. Ik zie nu hoe de mensen hier leven en wil eigenlijk niets liever dan gevoelige vragen stellen. Gisteravond heb ik voor het eerst in een restaurantje gegeten samen met een groepje mede-stagairs. Dit waren allemaal jonge studenten of phd’ers die mij de gelegenheid gaven alles te bespreken wat ik wilde. Dit hebben ze ook gemerkt, want de gesprekken werden diepgaand. Veel Chinesen werken tot ‘s avonds laat, hebben niet veel weekend en geen of heel weinig vakantie. Ik heb al vernomen dat veel getrouwde of bijna getrouwde mensen ver uit elkaar wonen door hun werk, dit kunnen honderden kilometers zijn. En ik zie natuurlijk op straat dat veel grootouders met kinderen rondlopen. Allemaal dingen waarvan ik denk, zou je het niet liever anders willen. Dus ik heb gepeild hoe gelukkig ze denken te zijn. Die gesprekken zijn natuurlijk te veel om op te schrijven, maar de conclusie is wel dat ze erkennen dat zie hier veel op offeren voor die ‘o zo belangrijke’ economische groei. En je merkt dat ze er maar het beste van maken. Je weet dit al voordat je naar China gaat, maar hier is de realisatie pas echt werkelijk: Ik heb echt een goed leven in Nederland met de beste toekomstperspectieven. Tijd om te sporten, tijd om te ontspannen, tijd voor je familie of kinderen, tijd om eten te koken, zo kun je wel even doorgaan, het is hier allemaal niet vanzelfsprekend! Er zijn veel meer kwesties besproken, zoals de man-vrouw verhouding resulterend van de eenkinds-politiek, de enorme eisen die gesteld worden aan jongere om maar de beste te zijn, hun eigen perfectionisme en de drang om maar slanker te worden zijn hier net zo goed, en wel meer, oorzaken van stress.

Nu hebben wij allemaal een week vakantie. Ik merk vandaag al dat iedereen enthousiast is en van werken komt weinig terecht. Ik ga moren weer naar Guangzhou, ik wil de Canton tower dit keer met lichtjes aan zien, zondag vertrek ik richting Guilin en daarna Zhangjiajie (als ik zeg: zwevende rotsen in de film Avatar, zal denk ik een groot deel van jullie weten waar ik naartoe ga). Ik ga dus de natuur opzoeken en weet zeker dat die prachtig gaat zijn!