Reisverslag deel 4

Ik ben ondertussen ruim een week terug in Nederland en nog steeds aan het acclimatiseren. Dit is het laatste deel van mijn verhalen over China:

Na het weekend waarop Anouk mij bezocht heeft heb ik nog krap twee maanden in China, waarvan één week vakantie tijdens de ‘national holiday’ van China. Ik vertelde dat ik na mijn vakantie in Guilin en Zhanjiajie in het bedrijf mijn meetinstrument kwijtraakte. Dit heeft met alle vertragingen ertoe geleid dat ik tijdelijk mijn project min of meer veranderd heb. Dit is niet zo erg, ik kan wel interessant onderzoek doen en de onzekerheid wanneer ik weer verder kon volgens origineel plan maakt dat ik niet al te strak kan plannen en dus redelijk relaxed werk. Mijn laatste maand in China komt er een nieuw instrument zodat ik nog snel zoveel mogelijk experimenten kan uitvoeren voor mijn eerste doel en ik kan tevreden zijn over het onderzoek wat ik heb uitgevoerd.
De periode tussen de twee vakanties bestaat vooral uit een regelmatig ritme, ik raak gewend aan alles behalve het toeteren op straat. Zo nu en dan gaan we met collega’s buiten het bedrijf eten en kom ik nog veel meer in aanmerking met het delen van gerechten met behulp van de draaitafel.
Het eerste weekend sinds mijn vorige verhaal ging ik naar Shenzhen. Een stad aan de kust waar de beschrijving ‘overal gigantisch veel hoge gebouwen’ volstaat. Momenteel hebben ze daar net het huidig hoogste gebouw van China afgebouwd. De beloofde tyfoon is niet gekomen en ik heb mooi weer gekregen. Even naar Anouk in Hong Kong gezwaaid, maar ze kon me niet zien geloof ik. Samen met een collega die in het weekend bij zijn vriendin in Shenzhen verblijft lopen we door de stad en genieten we van (volgens hem niet zo) zeer pittig eten. Normaalgesproken zou mijn collega in het dure mini-appartement van zijn vriendin verblijven om te rusten op zijn welverdiende zondag, maar omdat ik er ben vindt hij het ook leuk om wat van de stad te zien. Mijn collega’s zijn niet heel actief in het weekend en genieten graag van hun rust. Dit vind ik soms wel lastig, want ik zou graag met gezelschap de omgeving willen verkennen. Wel heb ik nog één van de weekenden voor national holiday een dag met vier collega’s in Guangzhou rondgelopen. Ik weet ondertussen zeker dat ik meer van de omgeving heb gezien dan mijn collega’s en zou hun gids kunnen zijn.
Ik ga nog een dag naar het centrum van Foshan, dit bleek ook zeker mooi te zijn. Ze behouden daar een historisch centrum en een grote tempel. Ook kom ik langs een district vol met nieuwe flatgebouwen, bedrijven en winkeltjes die nog zo goed als leeg staan. In Nederland zou dit een hele stad zijn. Als ik mag geloven wat ik om me heen hoor zijn waarschijnlijk alle appartementen al verkocht maar woont er nog niemand. Ik ben heel benieuwd wanneer dit district bewoond zal worden. De parken worden perfect onderhouden, het uitzicht over de rivier is prachtig, de straten zijn nog leeg, dus ik geniet van een relatief stille wandeling.
National holiday is voor veel chinezen de enige week vakantie die ze krijgen, dus proberen ze er optimaal gebruik van te maken. Niet voor niks wordt dan afgeraden om te gaan reizen, aangezien er een volksverhuizing plaatsvindt naar de toeristische plekken. Ik vond de bergen in Zhangjiajie al bijzonder druk, maar wist dat ik in deze week nog veel erger zou gaan meemaken. Voor het plannen van mijn reis heb ik nog getwijfeld of ik wel naar Beijing zou moeten gaan. Ik kreeg vooral heel veel waarschuwingen van internet en mijn collega’s dat ik naar de drukst mogelijk plek zou gaan. Maar omdat Chinees toerisme ook een ervaring zou zijn, heb ik ervoor gekozen wel naar Beijing en de Chinese muur te gaan. Ik boek een hostel en vlucht en hoop dat bus, treinstation, metro en vliegveld bereikbaar zijn. Mijn eerste dag in Beijing merk ik meteen dat ik in de meest toeristische periode op de meest toeristische plekken ter wereld ben terecht gekomen. Ik wil op maandag de verboden stad in. Op mijn weg ernaar toe ben ik verbaasd over de stroom mensen waar ik als enige uitzondering tegenin loop. De hele stroom mensen loopt om de verboden stad heen. Bij de ingang kom ik erachter dat de kaartjes uitverkocht zijn. Dat verklaart ook alle mensen die langs de verboden stad lopen in één grote file. Ik wijk uit naar een park in de buurt met een tempel op een heuvel voor wat uitzicht. Ook bezoek ik Tiananmen Square en het olympisch park in de avond met een Slovaak van het hostel. Dinsdag sta ik eerder op en probeer ik weer de verboden stad in te komen. Dit keer ben ik zo stom om per metro naar de verboden stad te gaan in plaats van lopend. Ik kom erachter dat meerdere metrostations afgesloten zijn vanwege de drukte die week en blijf heen en weer gaan in de metro om uiteindelijk alsnog een stuk naar de stad te moeten lopen. Ik kom de metro nauwelijks uit en ervaar gelijk vanaf het station tot de verboden stad (naar mijn schatting een kilometer) een file van mensen. Ik heb geen keus en loop in deze trage massa van mensen naar de verboden stad. Overal staat politie om de mensen in goede banen te lijden, zelfs tegen de richting in lopen is verboden. Ik probeer vaak genoeg ergens snel langs te lopen maar wordt al gauw weer terug de mensen massa in gestuurd. Ik realiseer me dat de kans klein is dat ik een kaartje ga krijgen voor de verboden stad. Eenmaal aangekomen zijn de kaartjes inderdaad uitverkocht. Ik leer dat de 80000 kaartjes al online uitverkocht zijn voordat de ticket offices opengaan. Ik ben teleurgesteld en vind het moeilijk te accepteren dat dit soort evenementen waarschijnlijk mijn vakantie gaan domineren. Ik ga voor de rest van de dag naar een park in de veronderstelling dat het summer palace er staat. Achteraf blijkt dat er ik naar het park ernaast ben gegaan waar de ruïne van het old summer palace staat. Dit is ook prima, aangezien het uitgestrekte park een welkome uitvlucht mogelijkheid was om mensen te kunnen vermijden. Woensdag besluit ik naar de Chinese muur te gaan. Ik twijfel heel erg tussen zelf vroeg in de ochtend per openbaar vervoer gaan of met de georganiseerde tour vanuit het hostel. Er zijn grofweg twee plekken waar het goed mogelijk is op de muur te komen. De meeste bekende plek heet Badaling en daar is het naar verwachting dus ook het drukste. Ik ga liever naar Mutianyu omdat ik van velen hoor dat dit deel rustiger en mooier is. Uiteindelijk kies ik voor de georganiseerde tour omdat ik mensen in het hostel ontmoet die ook op woensdag gaan. Het nadeel is dat we niet voor de mensenmassa aan zullen komen, maar ik waardeer het internationale gezelschap. Er blijken nog drie andere Nederlandse jongens mee te gaan dus ik heb veel gesprekstof. De reis is heel relaxed, ik hoef nergens over te stappen of ‘zwarte’ taxi’s te betalen. De tour-bus brengt ons gewoon tot aan de lift de bergen op. Daar kopen we kaartjes om per lift de berg op te komen, maar hier krijgen we enorm veel spijt van. We hebben een lunchtijd gekregen van de tour-gids en moeten dan alweer terug zijn. Naar boven lopen zou 40 minuten zijn en de lift maar 5 minuten. Daarbij was even geen rekening gehouden met de twee uur durende wachtrij voor de lift. Bovendien was het einde van de rij nooit zichtbaar en werd er geen tijdsaanduiding gegeven. Eenmaal geïrriteerd boven aangekomen horen we dat om deze reden de lunchtijd is uitgesteld. We zijn weer blij dat we nog even tijd krijgen op de muur. Dit is zeker weten de meest indrukwekkende ervaring van al mijn tijd in China. Het uitzicht is continu fenomenaal, de bergen zijn prachtig en de muur is heel indrukwekkend. De Chinese muur wordt op dit soort toeristische plekken goed onderhouden, dus de eerste 4 kilometer waar je op kan lopen is een aantal jaar geleden compleet vernieuwd. Zodra je verder gaat lopen wordt het veel mooier. De muur is niet meer zo perfect onderhouden en het klimmen wordt een uitdaging. Planten groeien boven op de muur en torens beklimmen wordt een uitdaging. Op weg naar de hoogste bergtop is er geen trap meer maar een steile gladde wand waar ik tegenop moet lopen. Ik laat de andere jongens voor korte tijd even achter om zo hoog mogelijk te kunnen komen en geniet enorm van het uitzicht. Ik neem een stukje muur mee als herinnering voordat we weer naar beneden gaan om te genieten van de uitgebreide lunch. Voor donderdag laat ik het hostel een online ticket voor me boeken om de verboden stad in te komen. De verboden stad bestaat uit een heleboel rode gebouwen met oranje daken gebouwd volgens typische oud-Chinese architectuur die ik reeds veel gezien heb. Het is groter dan ik had verwacht en wederom indrukwekkend. Er zijn veel mensen, dus ook weer plekken genoeg met éénrichtingsverkeer. Ik merk op dat de verboden stad grotendeels opnieuw gebouwd wordt met beton in plaats van hout. Vervolgens wordt er met verf een hele neppe houtstructuur opgetekend om het hout van vroeger na te bootsen. In de meeste gebouwen wordt kunst tentoongesteld, veelal keramiek en grote stenen of koperen beelden. Die middag bezoek ik wel het park waar het summer palace staat. Ik merk dat ik deze vakantie meer geniet van groene parken in steden ondanks dat het allemaal aangelegd is, waarschijnlijk omdat in de omgeving waar ik werk geen groen te vinden is. Op vrijdag vlieg ik alweer terug naar Guangzhou. In Guangzhou kom ik nog in een live video weblog terecht van een hippe Chinese tiener. Datzelfde weekend krijg ik (in een grote keramiek werkplaats van mijn adoptiefamilie van eerder) nog de kans om een keramieken plaat te bewerken die ik uiteindelijk mag meenemen naar Nederland. Ik heb nog maar een maand over in China, dus ik begin mijn weekenden steeds voller te stoppen met reizen. Ik ga nog naar Zhuhai aan de kust, Qingyuan en Shaoguan, beide omgeven door bergen en rivieren. Deze laatste twee steden ga ik ook naartoe omdat ik op zoek ben naar wandelpaden in de bergen zoals ik ze gewend ben van de alpen. Ik weet nu dat dit veel gevraagd is. China is groot, lang niet alle bergen worden ook bewandeld voor iemands plezier, dus er zijn geen paden en de bergen zijn erg onbegaanbaar. Enkele plekken waar wel toeristen komen wordt dit meteen uitgebuit en zijn er liften en stenen paden met handrailing aangelegd zodat zelfs de vrouwen op hakken omhoog kunnen. Ik geniet veel van het eten in deze steden, de treintochten en kleine boottochtjes, een glazen brug in de bergen (wederom georganiseerd toerisme, geen normaal wandelpaadje zoals in de alpen te vinden) en wandelingen langs de rivier in de stad bij nacht.
In de laatste week verplaatsen mijn collega’s een teambuilding middag zodat ik er ook nog bij kan zijn voordat ik vertrek en die laatste maaltijd realiseer ik me dat ik waarschijnlijk niet snel weer zo’n heerlijk visgerecht zal krijgen. Met redelijk wat weemoed zit ik in het vliegtuig terug, kijkend naar de prachtige horizon.
Wat ik nooit zal vergeten van deze reis is:
Het landschap is prachtig, China is natuurlijk enorm groot dus ze hebben ook heel veel verschillende landschappen. Heel opmerkelijk zichtbaar in stedelijke en toeristische gebieden is de snelle economische groei en urbanisatie van China.
De mensen zijn verlegen, soms heel teruggetrokken, maar ook heel betrokken, behulpzaam, geïnteresseerd en interessant. Veelal ben ik met verbaasde ogen aangekeken, soms alsof ze water zagen branden en zijn er ongevraagd veel foto’s van mij gemaakt. Aan de andere kant heb ik zeker genoten van 4 maanden bijna de langste persoon te zijn.
Ik mis de Kantonese keuken al enorm en wil graag dezelfde smaken gaan creëren in gerechten die ik hier misschien kan koken.
Ik heb maximaal gebruik gemaakt van mijn tijd daar om veel van China te zien. Het openbaar vervoer is comfortabel en ik heb allang besloten dat ik nog een keer terug moet om nog veel meer van China en Azië te zien. Op de vraag of ik er voor langere tijd zou kunnen wonen antwoord ik eerst altijd dat ik goed Mandarijn wil spreken voordat ik kan beoordelen of ik er meer dan 4 maanden kan blijven. Zonder veel gesprekken merk ik dat ik er niet echt leef zoals ik er zou willen leven.

Ontzettend bedankt voor jullie interesse in mijn reis en China!